فنا

به به

چه زیباست

این زمزمه ی عارفی¹  در سجده ی آخر آخرین نماز یومیه روزش

الهی! عبَیدُک بفَنائک مسکینُک بفنائک فقیرُک بفنائک سائلُک بفنائک

خدای من! بمیرد برای تو بنده ی کوچکت بمیرد برای تو به زمین نشسته ات بمیرد برای تو فقیرت بمیرد برای تو کسی که تو را میخواهد.

در گذران زندگی همه ما به فنا میرویم و میرسیم

کسی در پی معشوق زمینی اش دیگری در پی أمیال مادّی اش و 

عارف ما در خدایش.

______________________________________________________________________

1) آیت الله فروغی _{حفظه الله}